Biz gazeteciler için, hakikaten haber enflasyonu vardır Türkiye’de...

Soygun, gasp, kapkaç, yankesecilik,, dolandırıcılık, adam kaçırma, ırza tecavüz, kanlı biten içki alemleri, sataşma-namus-benzetme cinayetleri vs...

Ne kadar ‘kullanmayalım’ desek de, ajans bültenlerinin yarısından fazlasını bu tür polis haberleri oluşturur.

Hele ki, belediyenin temizlik araçlarıyla trafik kazasından sonra kandan temizlenen yollar, malzeme vasfını tamamen yitirmiştir. Türk basını için.

Bazı haberlerin içeriği ise, vukuundan da ilginçtir.

“Rogar kapaklarını çalan hırsız, ‘dikkat kapak yok!’ diye uyarı levhası bıraktı...”

Yukarıdaki haberin görsel ya da yazılı medyada yer almasını sağlayan ise, ‘başlık’ kısmıdır.

Yani, artık rögar kapaklarının çalınmasının hiçbir haber değeri kalmamıştır. Kanıksanmıştır. Dolayısıyla da haber değeri taşımaz. Olayın ilgi uyandıran, bültenlerde yer almasını sağlayan, başlığa çıkan kısmı, hırsızın uyarı levhası bırakmasıdır.

Her türlü hijyenden uzak üretilen, gramajı çalınan ekmeğimizle, hatta simidimizle ilgili haberler bile kullanılmaz olmuştur. Çünkü ilgi çekmez.

Dedik ya; kanıksadık, alıştık, bünyemiz bağışıklık kazandı.

***

Pazartesi’yi Salı’ya bağlayan gece, haber ajanslarına, etkisi sonradan hissedilen bir bomba haber düştü...

İstanbul Gaziosmanpaşa’daki bir restoranda eğlenmeye giden 9 kişi sahte rakıdan zehirlenerek hastanelere kaldırılmıştı!..

Evet, “etkisi sonradan hissedildi” diyorum çünkü, son zamanlarda sıkça duymaya alıştığımız türden bir haberdi bu da; hırsızlığın, sahtekarlığın, soygunun envayi çeşidini kanıksayan bizler için.

Ancak birkaç saat sonra, şişenin dibine vurup sızanlar dahil herkes ayılıverdi...

Peş peşe ölüm haberleri geliyordu hastaneden!...

Bir yandan araba yıkayıp, bir yandan da ‘ölüm’ şişelerini dolduran oto yıkamacıları, toplu bir katliama imza atmıştı.

Hemen her dakika cebren ya da hile ile soyulan, hortumlarla istikbali çalınan mazgallarda, su baskınlarında şehitler verip oralı bile olmayan, huzurun da fukarası bizler, şimdi de toplu kurbanlar vermeye başlamıştık.

Hem de geleneksel eğlencemiz; rakı sofrasında!...

Namı vatan sathında duyulmuş eski bir dolandırıcının deyimiyle, ‘kunduziler’ aslında çoktan kadehimize de el atmış, ama bizler, 36 padişah zulmü görüp, yine de beli bükülmemiş bir ecdadın torunları olarak umursamamıştık.

Meşguldük çünkü... Öyle ya, Caner’in Tülin’le evlenmemesiyle mi, uğraşacak, Semranım’ın bilmem kimi gelini olarak kabul etmemesine mi yanacak, yoksa bunlara mı kafa yoracaktık ?..

Neyse ki, olaydan hemen sonra, teyakkuza geçen medyanın da yardımıyla, ‘bir müddet için’ uyandık.

‘Bir müddet’ diyor ve ısrarla vurguluyorum. Çünkü iddiaya girerim, çok yakında bu ölümler de kanıksanacak ve kısa bir zaman sonra da manşetlerden düşecek.

Belki bir süreliğine bu kan emiciler sinecek, ya da, ‘votka’, ‘şarap’, ‘meyve suyu’ şişelerinde karşımıza çıkacak, ancak emin olun ki, yılmayacaklar.

Bizlerse, bu haberlerden yılacak, göz çevirecek, kulak tıkayacağız.

Kim bilir, belki de, yakın bir gelecekte ‘topluca gömüldüler!’ türü haberleri, ilginizi çekmediği ya da tartışma programlarında birbirini yiyen sahte rakı, biber, ekmek imalatçıları artık gına getirdiği için, gazeteciler tarafından çöpe atılacak.

Gidişat bunu gösteriyor... 

O günleri görmemek ve haksız çıkmak arzusuyla hayırlı ölümler diliyorum...