Bugün, kafamın içinde, beni rahatsız eden ne varsa bir yana bırakmak istiyorum.

Her türlü olumsuzluğa, sistemin inatla direnmesine, yine adam gibi yaşamak isteğimizin bir başka bahara ertelenmesine rağmen, umut doluyum bugün.

Çünkü, gerçekten dünyada pek çok ülkeye nasip olmayan pırıl pırıl bir gençlik var bu ülkede ve onlar, yarın verilecek startın ardından, bir yıl daha sürecek zorlu bir parkuru daha koşacaklar bu uzun maratonda...

Kim bilir içlerinde ne dahiler var ?

Herkesin günü kurtarma telaşı içinde olduğu için göremediği, keşfedemediği ne yetenekler var kim bilir ?

Ve onların içerisinde, yarın okula başlayacakları bile şüpheli olanları var...

Bugün bunları düşünür oldum sabahtan beri..

Sorular sordum kendime, dağarcığım yettiğince..Cevaplar verdim kafamın bastığınca.

Acaba bizlerin de çorbada bir nebzecik tuzu, biberi olabilir mi diye ?

Sizlere, dostlarıma, gerçekte memleketimin insanına ziyadesiyle güvendiğim için de, hiç çekinmeden, sıkılmadan rica etmek geldi aklıma...

Lütfen, yarından itibaren, geleceğin bu aydın neferleri için, elimizden geldiğince bir seyler yapalım..

Ömründe imkanı olup da, hiç çocuk okutmayanımız varsa, ilk defa birisinin elinden tutsun. Bu ulvi yardımı hala yapmakta olanlar da, eğer durumu müsaitse, bir ikincisinin...

Her birimiz, tutulmayı ümitle bekleyen ve hakeden bir minik eli tutup, halka halka bu sinerjiyi yaratalım...

Kimseden karşılık beklemeden, teşekkür ve alkış istemeden, ‘adam sende banane’ demeden...

Unutmayalım ki, meşakkatli bu medeniyet yolunda, bizlerden bayrağı devralacak olan, tutacağımız o minik eller..

İyi haftalar diliyorum.