“Her seferinde ve dahası bile bile aldanıyor, hiç bıkmadan sahte ilişkilerle ladese tutuşuyordu"...
       Bu aralar her nedense tüm açık yürekliliğiyle hep bu soruyu soruyordu  kendine.
       Sonra diyordu ki;”Akıllıyım,başarılıyım,eğlenceliyim,güzelim(kahretsin ki farkındayım) ama neden eksiğim?” Zincirin hangi halkası kopuk? Yada sorun nerede?”

       İstediğiniz iddiaya girerim,şu an benim yaşımda olup ,bu soruların cevabını bekleyerek sırf bu yüzden beyin hücrelerini genleştiren yüzlerce hatta binlerce kadın var yeryüzünde. 
      Baksanıza tüm dünyada sex&city’ler,kitaplar,filmler,albümler ve birçok ülkede yapılan ekstrem etkinlikler hep aynı sorunu baz alıyor son dönemlerde.
      30 ‘lu yaşların keyfini süren bizim kuşak kadınlar , ümmeti nisa olarak bir cevap yada birbirimizden kopya bekliyor,medet umuyor ,her birimiz beyaz atlı olmayacağını bilsek bile bu yanımızı tamamlayacak birer süpermen bekliyoruz..
       O kitaplarda,şiirlerde,köşe yazılarında anlatılanlara inanmak,filmlerdeki mutlu sonlara kendi umutlarımızı yamayıp, Orhan Baba’nın kulaklarını çınlatarak içimizde yarattığımız arabesk Leyla’lara kendimizce bir teselli vermek istiyoruz belki de .
      Hani aramızdan bir kadın çıkıp şu sorununu halletse hepimiz top yekün rahatlayacağız aslında.
     Tüm cesaretimi toplayıp, yine kendimi hemcinslerime kahramanca feda ederek bir adım öne çıkıyor ve bu problemi aşabilmemiz için neşteri kendi yüreğime sokuyorum.(Bu iyiliğim unutmayın..Ha bu arada sahi ne olacak benim bu harakiri merakımJ)

      Şimdiye dek hiç adetim olmayan bir ciddiyetle ,üşenmeyip,yemeyip içmeyip kendi yaşantımın “duygudiyografisini “ çıkarttım bu gece beynimde.
      Tüm samimiyetime ve iyi niyetime eklediğim,dürüstlüğüme rağmen sonuç tam bir facia çıktı... Şöyle bir geçmişime baktım da yalnızlığın ve kanmışlıkların en alası ile hep karşı karşıya kalmışım.. Tamam, hiç ortalama olmadım belki ama bari etrafımdaki bunca kalabalığın içinde , yalnızlığın ve yenen kazıkların bileşkesiyle bu kadar yakın temasta olmasaydım keşke diye hayıflandım.
       Bu keşif duygumun hemen ardından da acı gerçeği anladım.
       Şöyle bir etrafıma baktığımda ortada “gay” olmayan erkeklerin büyük bir kısmının benden ya çok yaşlı,ya çok küçük, geri kalan ortada dolaşan kuru kalabalık çoğunluğun da “ruh hastası” olduğu gerçeğiyle yüzleşmem çok uzun sürmedi.
       Düşündükçe keşfettiğim en önemli arıza, “tatminsizlik” duygusunda çıktı sonra.
       Herkes bir şekilde,bir şeylerin nasıl olması gerektiği konusunda ahkam kesiyor ama uygulamaya geldiklerinde trajikomik biçimde önce kendileri sınıfta kalıyordu.
     Herkesin kafasında kendine ait sevdalara yada olması gereken aşklara ait şablonlar ve uyulması gereken kurallar var.
     Kim kime yaklaşırsa hemen hopppp... şablonu çıkarıp, karşısındakini kendi cetveline uydurmak için o ölçülere göre kesip biçmeye başlıyor.Önceden yaşanmışlıklara ait kıstaslar yada acılar bir sonraki birlikteliği cendereye sokuyor,sütten yanan ağızlarımıza yoğurt kaşıklarını sokarken kaymağın tadından mahrum kaldığımızı anlamayacak kadar aptallaşıyoruz bazen. Bir başkasına hiç yakışmayan bir hareketin, bir diğerine çok yakıştığına,bir başkasında af çizgisine tekabül etmeyenlerin,bir diğerinde çok da rahatsız etmediğiyle yüzleşiyorum geçmişten bugüne yaşadıklarımı kıyasladıkça.


    "Bilgenin birine  sormuşlar demişler ki;"Efendim, dünyada en çok kimi seversiniz? "Terzimi severim," diye cevap vermiş. Soruyu soranlar bu cevaba şaşırmışlar,"Aman üstad, dünyada sevecek o kadar çok kimse varken terzi de kim oluyor? O da nereden çıktı?  Hem neden başkası değil de terzi?" Bilge, bu soruya da şöyle  yanıt vermiş;"Size ilginç geldiğini tahmin edebiliyorum ama ben cidden en çok terzimi severim.Çünkü ona  her gittiğimde ,bedenimi bilse bile benim ölçümü hep yeniden alır.Ama diğer insanlar öyle değildir.Ben yada bir başkası hakkında bir kez karar verirler ve  sonuna kadar da hep aynı gözle görürler."    


     Farkında mısınız bilmiyorum ama İnsan önyargılarından tamamen sıyrılıp karşısındaki tanımaya başladıkça kendini de yeniden tanıma fırsatı yakalıyor aslında. Bir insanı tanıdıkça, sadece kendi gibi olduğu için sevmek,kişiliğine şans vermek ve “tanıştığımıza gerçekten memnun oldum “diyebilmek işin püf noktası galiba...

     Bir soruyu sürekli aynı şekilde sorarsanız aynı cevabı alır, aynı kelimeyi , aynı şekliyle yazıp arattırdığınızda google da bile hep aynı kriterlere ait,aynı sonuçlara ulaşırsınız.(www.google.com.tr denemesi bedava)

       Hayatımızda da bu denge böyledir.Yapılan aynı hatalar , hep aynı istenmeyen sonuçları verir. Bu denklemden yola çıkınca ,geçmişte yaşanan tüm tatsız anıların yada insanların aslında birbirinin  tekrarı olduğunu yeni yeni farkediyorum. Yıllarca farklı zamanlarda, farklı kişilerle aslında tek bir hatamın faturasını ödemişim meğer . İşin bu yanından bakınca,tabiri caizse “seri bir katil” gibi çalışmışım hissettim bir anda.
     
       “Eğer birisi seni bir kez aldatmışsa; bu onun suçudur.
        Eğer o kişi seni pek çok kere aldatmışsa; bu senin suçundur.” demiş adamın biri.

       Birbirimize benzetilmekten hiç hoşlanmasakta,bazen öyle benzer hatalar yapıyoruz ki,kim yada nasıl biriyle yapıldığının çok bir önemi olmuyor,çünkü hatalar ve adımıza kesilen faturalar netice itibarıyla hep aynı .
       Sonuçta aşkı yaşatacağımıza böylesi hatalarla o güzelim duyguyu hunharca öldürüyoruz bir bakıma... 



         Demek istediğim şu ;”zararın neresinden dönerseniz bunu kar sayın, bundan böyle başkalarının yada önceki yaşanmışlıkların kalıplarına sokuşturacağınız hiçbirşeyi yaşamayın ve karşınızdakine yaşatmayın.”

        Hadi silkinin lütfen,ha gayret yeni bir başlangıç,herşeye.....