"Kader kime şikayet edeyim seni!..."
   
    Hani bazen işler yolunda gitmez , hayatımızın iyonik, kovalent ya da bilumum kahpe bağlarının tümünün ellerimize, ayaklarımıza,  yüreğimize ve hatta düşlerimize dolandığını hissederiz ya; işte o zaman iç dünyamızdan dilimize vuran şikayet dilekçemizin genelde ilk sitemidir yukarıdaki inleyen nağmeler.

    Çoğu kez o meşhur ağları garibim kader örse de, hayatlarımızın başına çorapları bizzat yaptığımız tercihler ya da hayatla tutuştuğumuz ladeslerden ötürü kendimiz öreriz aslında .(Bu konuda öyle maharetliler vardır ki,trikotaj makinesi yanlarında yaya kalır.:)

     Bu köşeyi sürekli takip edenleriniz bilirler, yaşam denen sürecin kocaman bir sürpriz yumağı olduğunu, , Hızır’ın, birisi darda kalmadan yerinden asla kıpırdamadığını, yeniden “merhaba “ diyebilmek için mutlaka bir “elveda” gerektiğini, tam da her şey bitti derken, tazecik umutların yeşerebildiğini savunurum hep.

    Her doğan güne; kendi adımıza ,kendi payımıza, bazen olumsuz gibi görünse de hep yararımıza olan , tarafımızdan açılmayı ve fark edilmeyi bekleyen minik hediye paketleri gizlenmiştir.

     Bu minik süpriz paketler; ya gözyaşıyla, ya yediğimiz kazıklarla, ya büyük acılarla, ya beklenmedik olaylarla hissettirir kendini.

     Olaylar, zamanlar, mekanlar, kahramanlar değişir ama kıssadan alınması gereken hisseler hiç değişmez.

     Bizde eksik olan ne varsa, tıpkı bir uzay mekiğinin gidip yörüngeye kitlenmesi gibi, itinayla gelip bulur, bir şekilde tamamlar o eksiğimizi.

     Elimizden geleni layıkı ile yapmayı becerip varlığımızın mükemmelliğinin farkına varıp, bize sunulan bu olağanüstü yetiyi doğru ve iyi niyetle kullandığımızda hayatın bize biraz daha torpil geçtiğini fark ederiz. 

     Peki ya  kullanamazsak; şimdi okuyacağınız öyküdeki kahramandan ne farkımız kalır?


     “Hayli yaşlanmış olan marangoz emekli olmaya hazırlanıyor, karısıyla birlikte, kendisine daha çok zaman ayıracağı bir hayat sürmek istiyormuş.

       Bu düşüncelerini patronuna da açmış.
      Maaşının eksikliğini her ne kadar hissedecek olsa bile emekli olmaya ihtiyacı olduğunu düşünüp hayatının kalan kısmını hırslardan ve stresten uzak geçirmek istiyormuş.

      Patronu, böyle iyi bir çalışanının işten ayrılacağını duyunca çok üzülmüş, marangozdan ayrılmadan önce son bir ev daha yapmasını rica etmiş.

      Marangoz biraz düşünmüş ve kabul etmiş, fakat bir müddet sonra, evi zoraki yaptığı, bitirmeye de pek istekli olmadığı etrafındakiler tarafından farkedilir olmuş. Yorgunluk ve bıkkınlıktan dolayı öyle kalitesiz malzemeler kullanarak, öyle gelişigüzel bir iş çıkarmış ki, işletmede görev yapan ve onun iş kalitesini bilenler , böyle bir ev yaptığına ve böylesi iyi bir kariyerin bu şekilde noktalamasına üzülmüşler. 

     Yaşlı adam zoraki de olsa işini bitirdiğinde, patronu gelip, evi gezip görmüş ve anahtarları marangoza uzatmış. “ Yıllardır yanımda çalıştın, al burası senin evin, bu benim sana emeklilik hediyem olsun” demiş.Marangoz çok şaşırmış! 

      Ne yazık! Eğer kendi evim olacağını bilseydim; herşeyini daha itinalı, daha planlı ve daha estetik yapardım. Ortaya bambaşka bir ev çıkabilirdi diye kendi kendine sitem etmiş.”


      Biz de, yukarıdaki hikayedeki marangoz misali, gün be gün kendi hayatlarımızı inşa ediyoruz .

       Ama her nedense en iyi malzemeyi kullanmıyor ve sonra da inşa ettiğimiz bu evde yaşamak zorunda olduğumuzu farkederek hayretler içinde kalıyoruz.

      Eğer geriye dönüp baştan başlayabilseydik eminim çoğumuz pek çok şeyi daha farklı yapardık. ( ahh !! bizi gidi bizi: )


      Şaka bir yana ,bence her birimiz kendi hayatlarımızın inşaat ustasıyız.
       Hergün farkında olsak da ,olmasak da bir çivi çakıyor, bir tahta yerleştiriyor veya bir duvar örüyoruz etrafımıza.
       Bugünkü davranışlarımız ve yaptığımız seçimler, yarın ki “evimizi” inşa ediyor aslında… 

      

Evinizi akıllıca inşa edin...

                  Malzemeden çalmayın ki; yaşadığınız ufak sarsıntılar ya da Allah korusun ruhsal depremlerde, inşa ettiğiniz gönül evinizin enkazı altında kalmayın.

        Ha bir de mümkünse, fay hattına yakın yerlere bile bile ev kurmayın.: )