Güçlü olan haklıdır!

Maalesef, güçlü olanın, güçlü olmayanlara karşı her şeyi yapma hakkını kendinde gördüğü, sevimsiz, itici ve bunaltıcı bir dünyada yaşıyoruz.


Tat aldığımız her şey, insanlığımız, zevklerimiz, hayallerimiz, komşularımız, akrabalarımız, ilişkilerimiz, geçmişimiz ve geleceğimiz, her şey ama her şey sevimsiz ve soğuk kalıplara dökülerek, tatsız bir şekilde bize yeniden sunuluyor.


Kendi yaşadığımız hayata sahip değilmişiz gibi geliyor?


Kendimizi bile ekrandan izliyor gibiyiz.


Renkler donuk, sesler donuk, hayat donuk…


Ölümler, katliamlar, acılar, sevinçler, aşklar; alışveriş, iletişim ve nihayetinde hayatın tümü o artık o kadar dijital ki?


Koskoca mahallede sadece bir evde tek televizyonun olduğu günleri, tek göz odada konu - komşu salya sümük seyredilen yerli filmleri; komşumuzu tanıdığımız, ekmeğimizi paylaştığımız günleri; mahallede her daim tedirgin gezen yeşil parkalı veya hilal bıyıklı ağabeyleri bile ne kadar çok özler olmuşuz meğerse?


* * *


Bizde bir paylaşma kültürü vardı…


Bizde adalet ve dayanışma vardı…


Bizde teklifsiz açılan komşu kapıları vardı…


Bizde geleceğe dair yıkılmaz bir umut vardı…


* * * 


Bugün tek bakışlı, tek kutuplu dünyada en çok kan döken en güçlü; en güçlü olan en haklı!


İsrail ezip geçiyor, kimseden çıt yok!


Amerika yakıp yıkıyor, kimseden çıt yok!


Güçlü hale gelen, karşısındakine hayat hakkı tanımadan vurdukça vuruyor!


Öyle yoğun bir manüpilasyon var ki, adeta, zulme uğrayan bile kendisinin haklı yere zulme uğradığını zannediyor!


Güçlü olan, maalesef; geçmişimize, geleceğimize, düşüncelerimize ve hatta hayallerimize bile hükmediyor!


* * * 


Hatırlarsınız; Turgut Özal bir zamanlar fenomendi!


Türkiye onunla yatar, onunla kalkardı.


Başkan baba Bush ve İsrail bile onun gözünün içine bakardı.


Sonra, iktidarının zirvesindeyken bir gün ölüverdi.


Milyonların katıldığı bir cenaze töreniyle İstanbul Topkapı’daki mezarına gömüldü.


Mezarını birkaç yıl ailesiyle birlikte, siyasete soyunan Besim Tibuk ziyaret etti.


Siyasetten umudunu kesince, sonra o da ziyaretlerini kesti.


Kendisinin de çok sevdiği “popüler kültür” Özal’a da vefasızlık yapmıştı:


Halk, her şeyi olduğu gibi, onu da çabucak unutuvermişti!



Son söz : Mahkeme kadıya mülk değil.