Baku otogarında

Baku’dan ayrılmaya karar verince hızla eve döndüm. Şemsi'ye bir gün sonra sabah gideceğimi söylemiştim. Evde de yoktu, telefonla aradım. Telefon kapsama alanı dışında olduğunu belirtiyordu. Muhtemelen metroda dolaşıyor olmalıydı.

Bir not yazdım, eşyalarımı toplayıp çıktım. Kapıyı kilitledikten sonra açık olan mutfak penceresinden anahtarı içeriye attım. Terziye uğrayarak Şemsi’nin kıza gitmeye karar verdiğimi ve anahtarı içeriye attığımı söyleyip caddeye çıktım. Yolda rastladığım ilk taksiye “Avtovağzal kaç manat” dedim.

“9 Manat” dedi. “5 veririm” dedim. Olmaz, çok uzak falan gibi sözlerden sonra “8 olsun” dedi. Ben yine “5 “ dedim. “Tamam gel haydi 6 manat” dedi. Ben “Hayır 5” deyince kapıyı kapatıp yürüyecekmiş gibi yaptı. Fakat ben oralı olmayınca, “Gel haydi 5 olsun” dedi.

Baku Otogarı

Fakat garaja gelince İran arabalarının sabah gideceğini öğrendiğimde, yıkıldım. Şimdi şehre yeniden mi döneceğim derken, otobüs muavini: “Burada temiz ve ucuz bir otel var. Ücreti de 10 manat” dedi.

10 manat çok iyi, çok ucuzdu, ama temizliğine hiç inanamamıştım. Fakat gelip görünce, altı gündür gördüğüm en temiz ve en bakımlı otel olduğunu(ve en ucuz) anladım. Şemsi'nin evine bile 20 manat vermiştim.

Odada iki ranza ve bir de tek yatak vardı. İşletmeci bayan bana, “Sen tek yatakta yat istersen. Zaten fazla müşteri gelmezse bu odaya başka kimseyi almam” dedi.

Çünkü otelin bundan başka dört beş odası daha vardı. Küçük ama çok temizdi. Biraz sonra işletmeci bayan gelerek, tertemiz beyaz çarşaf, nevresim takımı ve yastık kılıfı verdi.

Otogarda otel

Sonra da "Hamam var” dedi. "Ben havlu ve sabun alıp geleyim çarşıdan” dedim. "Almana gerek yok, havlu ve sabun var" dedi ve banyoyu gösterdi.

İki tane tuvalet ile iki tane banyo, ayrı oda gibi bir yerdeydi ve gerçekten temiz ve düzgündü. Güzel bir banyo yapıp odada biraz uzandım… Sonra da otogarda gezmeye çıktım.

Avtovağzal dedikleri Bakû otogarı büyük, bakımlı ve her ihtiyacı karşılayabilecek bir kompleksti. Yine otogarda uzunluğu bir km.ye yakın ve iki katlı, 6 koridor halindeki çarşıda yok yoktu. Her tür malın satıldığı yüzlerce dükkân vardı; fakat pahalı, ya da en azından Türkiye’den daha ucuz değildi.

Otogar ticaret merkezi

Biraz yol yiyeceği ile 8 GB’lık bir flaş bellek aldım. Çünkü benim flaş bellek Gürcistan ve Azerbaycan fotoğrafları ile dolmuştu. İran’da çekeceğim fotoğrafları saklamak için bir hafıza kartına ihtiyacım vardı. Fakat kent merkezinde 20-25 manat istedikleri için almamıştım. Burada 13 Manata aldım.

Otogarda autlet mağazaları.

Oteli çok beğenmeme ve daha henüz saat 8 de güneş gitse de uyusam dememe rağmen, günün olaylarını yazarken saat 10.00 oldu. Aslında uykum da gelmişti; fakat otelci: “Çay içmek istersen yukarıda var” dedi.

Oysa hemen uyuyup dinlenerek, sabah 07.00’de dinç kalkıp, Tebriz'e dek her yeri seyretmek istiyordum. Ama “Haydi bir bardak içip geleyim” diye çıkınca yukarıya, otogar çevresine yayılmış aydınlatma lambalarının loş ışıkları arasında ve yıldızların altında serinlemekte olan bir yaz başı gecesinin büyüsüne kapıldım.

Çay da tek bardak değil demlikle geldi. Ve önceki içtiğim demsiz Azeri çayları gibi de değil, aksine çok demliydi. Ve gecenin büyüsüne kapılarak üç bardak da içince, uyku dağıldı gitti. Doğru dürüst uyuyamadım. Sabah da saat 06.00 da kalkıp, bunları yazmaya başladım.

Otele yerleştikten biraz sonra Şemsi aramıştı. Çünkü evden ayrılırken Şemsi ile görüşmemiş ve telefonla da ulaşamamıştım. Kendisiyle Karadağ savaşı üzerine bir söyleşi yapmak ve resimlerini çekmek istiyordum. Fakat geçen iki güne yakın süre içinde pek bir araya gelip de bu düşüncelerimizi gerçekleştiremedik. Hatta bir resmini bile çekememiştim.

Telefonda ayrıldığım için ve yeterince ilgilenemediği için üzüntülerini belirttikten sonra bu söyleşiyi yaparak resimlerini çekmemi istedi. “Nasıl olacak bu” dediğim zaman da, “Ben sabah 07.00 de geleyim. Türk Dünyası benim gibi bir yiğidi tanısın” dedi.

Otogardaki mağazalar

Şemsi gelir mi, diye otelde bir süre bekledim; fakat gelemedi. Sanıyorum uyanamamıştır. Yoksa söyleşi için çok istekliydi. Bu arada çıkıp bir de otobüse bakıp geldim. Otobüsün yanında kimse yoktu.

Otelci “Sen onlara bakma, bilet almadan binemezsin. Otobüsü takip etmene gerek yok. Git kasasını bulup biletini al. Otobüs orya gelir” dedi. Biletlerin satıldığı kasayı buldum; 18 nolu kasada Tebriz yazıyordu.

Kasadaki bayan otobüsün 17 nolu perondan saat 09.00’da kalkacağını ve Tebriz'e bilet ücretinin 23 Manat olduğunu söyledi. Oysa dün konuştuğum otobüsçü Tebriz 28 Manat demişti. Fakat dün hala geziyi tersinden başlatmayı düşündüğüm için “Ben Erdebil’e gideceğim. Erdebil 350 Km. Tebriz 750 Km. Yani Tebriz, Erdebil’in iki katından daha fazla bir mesafe. Nasıl ikisi de 28 Manat, oluyor? ” dediğim zaman da “Fark etmez sınırı geçtikten sonra her taraf aynı fiyat” demişti. Biletimi alıp peronu bulup, çevreyi gözleyerek beklemeye başladım.

Tabelada vakit, gidilecek yer ve yola çıkma saati, (yola düşme) görülüyor.

Gezi planımı son anda değiştirmiştim. Gece uyku da kaçınca, “Geziyi nereden başlatsam daha iyi olur” diye düşündüm. “Tebriz’e gitsem daha iyi olmaz mı” diyordum. Çünkü ben bütün planlarımı, İran’a Doğu Anadolu’dan girerek, gezimi Tebriz’den başlayacak şekilde yapmıştım. Ve şimdi geldiğim bu yolu, dönüş yolu olarak düşünmüştüm.

Sonra Tebriz güzergâhı, mutlaka görüp gezmem gereken yerlerdi. Yani herhangi bir nedenle, geziyi yarıda bırakacak olursam, bu bölge sona kalmamalıydı. Ayrıca bu bölgede sıcak kuşağa ve çöle gireceğime göre, daha fazla yaza kalmamalıydım. Bu yüzden gece Tebriz'e gitmeye karar verdim.

BAKÛ OTOGARINDA

Bakû otogarında oturmuş
Azeri televizyonunu izliyorum.
Yarım yamalak anladığım
Azerice reklamlara gülümsüyorum.

Bakû otogarında oturmuş
Azeri birasını yudumluyorum
Gürültüde kaybolan, Azerice sözcükleri
Yakalamaya çalışıyorum.

Bakû otogarında oturmuş
İran otobüsünü bekliyorum.
Otogarda toplanmış insanlar
Kafalarında gidecekleri yollar
Ben yollarda İran’ı düşlüyorum