Şemsi’nin evi

Eve giderken ekmek, meyve sebze ve iki tane de Azeri birası almıştım. Şemsi evde değildi. Duş almak istiyordum, ama kazanın nasıl yandığını ve su sistemini anlayamadım.

Tuvalette rezervuar yoktu. Kazanla klozet arasındaki bir bozuk musluktan damlayan sular büyük bir çamaşır leğeninin içinde toplanıyor, tuvaletten sonra buradan tasla su döküldüğü için, koku tam önlenemiyordu. Aynı su sanıyorum duşta da sıcak su ile karıştırılarak da kullanılıyordu. İşin içinden çıkamayınca duştan vazgeçtim. Yarım saat kadar yatıp dinlendikten sonra kalkıp biraz domates, soğanla ekmek yedim. Bu arada Şemsi telefon açarak, ev sahibinin evi alıcı birilerine göstermeye geleceğini söyledi. “Ben geç geleceğim sen kapıyı açıp gösteriver” dedi.

Görkemli sokaklardaki yüksek duvarlı avlulardan birisinin içi

Sabah yaptığımız kısa sohbette Şemsi bu evde 400 dolara oturduğunu ve evin 60-70 bin dolar değerinde olduğunu söylemişti. Yani bu avluda gecekondu bile sayılamayacak durumdaki bir ev, Antalya’nın en merkezi mahallelerinden birinde bir daire parasından daha pahalıydı.

Biraz sonra ev sahibi geldi. Masada biraları görünce şeytan görmüşçesine bir suratla hemen kaldır onları dedi. Ben biraları poşete koyup masanın altına sürerken kadınlar da geldi. Bir ana-kızdı sanıyorum ve ikisi de tepeden tırnağa kapalıydı. Yalnızca gözleriyle burunları görünüyordu.

Eve giden sokak

Şemsi ile uzun boylu konuşma olanağımız olmamıştı. Sabah otel ararken anlattıklarına göre Genceliydi. Gence’ye karısı ve çocuğunu görmeye ve annesinden para istemeye gitmişti. “Bugün kirayı ödemem gerek, 30 dolar eksik” deyince ben iki gecelik ücreti 40 manat olarak peşin vermiştim.

Karabağ gazisi olduğunu ve tedavisinin devam ettiğini söyledi. Eve giderken bir terziye uğradık. Oradaki genç bir bayanla görüştü. O genç bayanın Baku’deki karısı olduğunu ve ondan da bir çocuğu olduğunu söyledi. “Gence’deki eşinin haberi var mı” dedim: “yok” dedi.

Eve vardığımız zaman da ayak ve bacaklarındaki yara izlerini gösterdi. Mermi izi mi, şarapnel parçalaması mı, anlayamadım ama yaraları iyileşmesine ve aradan yıllar geçmesine rağmen hala yerleri çukur ve koyu renkliydi.

Azerbaycan’da maaş ve ücretlerin çok düşük olduğunu belirterek “İki kadına bakmak zor değil mi” dedim. Kendisi gazi olduğu için 1000 dolar maaş aldığını söyleyince, “Peki neden kirayı karşılayamıyorsun, annenden para almak için Gence’ye gidiyorsun” dediğim zaman da, “Devlet çok para veriyor, ama hala tedavim devam ediyor ve tedavi giderlerimin çoğunu kendim karşılıyorum” demişti.

Kız kalesinin önünde liman civarı.

Ev sahibi gittikten yarım saat kadar sonra Şemsi geldi. “Bir işim var gitmem gerek, fakat sana yiyecek bir şeyler yapayım” dedi.

“Ben yemeğimi yedim, fakat gelirken iki bira almıştım. İstersen onu içebiliriz” deyince: “Ben Müslüman’ım. İçki içmem” deyip gitti.

Bir saat kadar daha yatıp istirahat ettikten sonra, kalkıp günün olaylarını yazdım. Azerice sözlükte bazı kelimelere baktım. Şemsi’yi düşündüm. Çok kötü yaralar almıştı. Tedavi görüyordu. Ama yaralar iyileşmişti. Fakat savaş yeniden başlarsa en önde katılmaya hazırdı.

Bütün bunları düşünürken ara sıra uyuyup uyanıyordum. Derken gecenin saat bir buçuğunda Şemsi geldi. Doğrulduğumu görünce “Uyumadın mı” dedi. “Uyandım” dedim.

İşlerinin uzun sürdüğünü, bu yüzden geç kaldığını, yemek yapacağını, beraberce yiyebileceğimizi söylüyor, günün nasıl geçtiğini ve nereleri dolaştığımı soruyordu. Kendince beni iyi konuk edemediğinin ezikliği içinde, bir şeyler yapmaya çalışıyordu. Fakat çok uykum vardı, yemek yemeyeceğimi ve uyuyacağımı söyleyip yattım. Hemen uyumuşum.