Semavi EYİCE   ( 1924 -  ) 

Profesör Doktor, sanat tarihçi. İstanbul’da doğdu. Galatasaray Lisesi’ni bitirdikten (1943) sonra, 1943-1944 arası Viyana, 1944-1945 arası Berlin Üniversitesi’nde arkeoloji ve sanat tarihi okudu. 1945’te yurda dönüşünde İstanbul Üniversitesi Edebiyat fakültesi’ne girerek eğitimini tamamladı. Aynı yıl Sanat tarihi kürsüsüne asistan oldu. Bu görevini 1952’ye kadar sürdürdü. 1950-1953 arası Prof.Arif Müfit Mansel’in başkanlığını yürüttüğü Side’deki arkeolojik kazılara katıldı.

Buradaki Bizans yapılarıyla ilgili tezi ile doktor (1952), İstanbul’daki son dönem Bizans yapıları ile ilgili teziyle de doçent oldu (1955). Humboldt bursuyla Almanya’ya giderek 1958-1959 arası çalışmalarını Münih Üniversitesi’nde sürdürdü. İlk Osmanlı Devrinin Dini-İçtimaî Bir Müessesesi:Zaviyeler adlı teziyle profesörlüğe yükseldi (1964). 

İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’nden başka 1972-1974 arası Hacettepe Üniversitesi, 1974’te Bochum Üniversitesi, 1976’da Sorbonne Üniversitesi ve Collége de France, 1983’te Paris’te Ecole de hautes Etudes’te konuk öğretim üyesi olarak ders verdi. 1982’de YÖK yasasıyla İstanbul Üniversitesi Arkeoloji ve Sanat tarihi Bölümü Başkanlığı’na getirildi. Yurt içinde ve dışında birçok çalışmaları olan, 400’e yakın ulusal ve uluslar arası konferansta bildiri sunan Eyice’nin bir çok da yapıtı bulunmaktadır. 

Eserlerinden bazıları: 

İstanbul, Petit guide a’ travers les monuments byzantins et turcs (İstanbul, Bizans ve Türk Anıtları Üstüne Küçük Rehber) 1955), Son Devir Bizans Mimarisi (1963), Küçük Amasra tarihi ve Eski Eserleri Klavuzu (1965), Galata Kulesi, Galata and ist Tower (1969), Malazgirt Savaşı’nı kaybeden IV.Romanos Diogenes (1971), Karadağ (Binbirkilise) ve Karaman Çevresinde Arkeolojik İncelemeler (1971), Ankara’nın Eski Bir Resmi (1972), Ayasofya (1973), Bizans devrinde Boğaziçi (1976), Son Devir Bizans Mimarisi (1980), Türkiye’de Bizans Sanatı (1982).