Artık Gazete Almıyorum!..

Ben söz dinleyen bir beni ademim!...

Başbakanımız kısa bir süre önce “Doğru haberleri yazmayan gazeteleri almayın, evlerinize sokmayın” diye buyurmuşlardı. Önceleri bu sözü, her insanın başına gelebilecek dil sürçmesi olarak düşünmüş, üzerinde de pek durmamıştım. Ama baktım ki, “Gazete almayın, evinize sokmayın” sözü dil sürçmesi falan değilmiş; birkaç gün öncesi düzenlenen mitinglerde Başbakan, aynı uyarıyı yapınca uzun uzun düşündüm. Demek ki, ortada yalan yazan bir basın var!..

Aldı mı şimdi başka bir düşünce; hangisi yalan yazıyor, hangisi doğru yazıyor!.. Başka bir deyişle benden yana olanlar ile olmayanlar mı?

Gerçekte bu sözler bazı basına yöneltilmiş boykot çağrısıdır. Oysa bir kısım basın organları iftira atıyor, yalan yanlış yazıyorlarsa bunun için yapılacak en doğru yol yargıya gitmektir. Geçmişe, özellikle Demokrat Parti dönemine baktığımızda, basına yapılan baskıların ters teptiğini, vahim sonuçlar verdiğini belirli bir yaşa gelmiş olanlarımız yaşamıştır. Nedense özgür basın hiçbir zaman iktidar sahiplerince sevilmemiş, sahiplenmemiştir. Özgür basının olmadığı yerde tek seslilik, tek fikir ve daha doğrusu baskı egemendir. Böylesi bir durumun ise demokrasi ile uzaktan yakından ilgisi yoktur.

Demokrasinin olmazsa olmazları arasında basın özgürlüğü de vardır. Ancak basın olayları kendi görüşlerine göre tahrif etmemeli, yalan yanlış haberler vermemeli, iftira da atmamalıdır. Bazı olayları da bazılarına şirin görünmek adına da görmezlikten gelmemelidir. Ortada bir suiistimal, hortumlama ve nüfuzu kötüye kullanma varsa bunu da korkmadan yazmalıdır.

Kuşkusuz, Başbakanımızın bildiği, bizim bilmediğimiz bir şeyler vardır, muhakkak!...

Kısacası evinize gazete sokmayın derken, bizden yana haberleri yazmayan basın için mi söylüyor diye düşündüm...

Kendimi bildim bileli ben uslu çocuktum...

Büyüklerim ne derse onu yapardım; okulda, iş hayatında v.s...

Başbakan buyurmuşsa doğru demiştir diye evime, bundan böyle gazete sokmama kararı aldım. Böyle olunca da dış dünyadan insan kopmuş oluyordu. Bu kez internete girip gazete okumaya başladım. Bu satırları yazarken de öyle yapıyorum... Bence çok da iyi söylemiş, eve gazete soktuğumda bir veya iki gazetenin esiri oluyor, onun etkisinde kalıyordum... Bu kriz ortamında işin maddi yönü de cabası... Gazeteye verdiğim para da cebimde kalıyor.

Internet ortamında gazeteleri izlemeye başlayınca, değişik gazetelerin haberlerini, köşe yazarlarını okuyunca ufkum bir açıldı, pir açıldı!...

Neler neler öğrendim...

Meğer neler varmış...

Bazı gazeteler Kemal Kılıçdaroğlu’nun ortaya attığı Tosun diye birisinden söz ediyormuş...

Bazılarının aile bireyleri bazı dostluklar nedeniyle mücevher, kozmetik gibi şirketlere para koymadan ortak oluyormuş!..

Almanya’da sonuçlanan Deniz Feneri dava dosyasını Adalet Bakanlığından önce CHP’nin MYK üyesi Türkiye’ye getirmiş...

Bazı gazeteler nedense bu haberi es geçiyormuş...

Özgür basın, iktidar basını gibi sözlerin demokratik bir ülkede söylenmesi bir yana akla bile getirilmemelidir.

Şaşıp kalmamak elden gelmiyor.

Gazete patronu olmak da gazeteci olmak da zor iş...

Bir yandan iş kovalayacaksın bir yandan halkı bilgilendirecek gazete yapacaksın.

Yazdıkların bazılarının hoşuna gitmez de işine taş konulursa ne olacak?

Sırat köprüsü gibi kıldan ince bıçaktan keskin...

Günümüzün basın patronları eskilerden çok farklı. Eski patronlar basının çekirdeğinden yetişmiş, eli kalem tutan ustalardı. Onların alt kademelerinde yer alanlar, köşe yazarları da öyleydi. Bugünün patronları ve çoğu yöneticileri ise daha çok iş adamları olup, her nasılsa ellerine geçirdikleri gazeteleri ticari çıkarlarına göre kullanmaktadırlar. Ağanın eli tutulmaz örneği çıkarları doğrultusunda köşeleri yazdırmakta, haberleri de ona göre düzenlemektedirler. Bundan ötürü de bakıyorsunuz birinin manşetinde yer alan önemli bir haber bazılarının işine gelmezse hiç değinilmiyor...

Sabahları kapıma bırakılan bedava gazeteyi de büyüklerimin uyarısı üzerine yerinde bırakıp internete yöneldiğimde baktım ki, gazeteler, yazarlar çizerler de guruplara ayrılmışlar. Hükümete yakın veya onların kontrolünde olanlar bir başka hava çalıyorlar... Bir de dinci basın varmış ki, bunlar her olaya dini yönden biraz da Arap gözüyle bakıyormuş!.. Hayretle gördüm ki, bazıları da Türklere kişilik kazandıran, Atatürk devrimlerine, cumhuriyete ters düşüp Osmanlıyı hayal ediyorlarmış... Bazılarından cesaret almış olacaklar ki, bunlar sürekli Osmanlı hayali ile yaşayıp halifeliği geri getirmek bile isterlermiş!..

Halifeyi nereden bulup, Araplara kabul ettirecekler ki...

Gülüp geçiyorsunuz tabii... Bazısı ise askere orduya karşı tutum sergiliyormuş!.. Yazıları hep o yönde buram buram bölülücülük kokuyormuş…

Meğer bir de ırkçı basın varmış...

Bir de kapılara bırakılan gazeteler var... Bunların uzantısı Okyanuslar ötesindeymiş!..

Ne tuhaf bizim sitede kapılara ücretsiz bırakılan bu gazeteyi ise kimse alıp okumuyor... Yerinde, kapı önünde bırakıp, alıp okumamakta ısrar ediyorlar. Ne bağnazlık değil mi?

Garip bir çelişki...

Unutmadan ekleyeyim, bir de yanardönerler var tabii… Patronların ticari ilişkilerine göre bazen hafiften hafiften hükümeti tenkit ediyor, sonra da geri adım atıp pohpohluyorlarmış...

Demek ortaya birileri çıkıp burunlarını sürtüyormuş!..

Kuşkusuz, tüm geçimini basına bağlamış olan yazar çizer takımı da bu gelgitler sayesinde şaşkına dönüyorlar...

Bu arada basınla ilgili istatistik bilgilerine baktım, 72 milyonluk Türkiye’de gazete okuyan sayısı 3 milyonu geçmiyormuş!..

Siz de benim gibi yapın büyüklerinizin sözlerine uyup, gazeteleri evlerinize sokmayın, internete girin... İllâki medyayı izlemek istiyorsanız, spor, magazin sayfaları, televizyonlarda ise her geçen gün çığ gibi büyüyen kadın ve yemek programları sizlere yeter de artar bile!...

Daniel Defoe ne demiş; “Akıllı insanlar toplumun can damarıdır.”

erdemyucel2002@hotmail.com