Gelişemeyen sanatçıların, hiç bitmeyen geyikleri…

Evet, konu size ilginç, garip gelebilir. Ama biraz okuyun bakalım fikriniz ne olacak? Sanat siteleri var. Birçok insan buraları ziyaret eder. Bakar ne var ne yok diye. Yorumlar yazar. Yazmayanlar da içlerinden kızar yâda tebrik ederler.

Bu sitelerin müdavimleri vardır. Yani tırnak içinde otoriteleri ünlem her şeyi onlar bilir. Onlar söyler. Bir ahkâm keserler, bir anlatırlar, dersiniz dehşet bilgi, donanım. Sonra o heyecanla ne üretmiş, bilgilerini kime aktarmış diye düşünürsünüz, bir de bakarsınız ki kocaman hiç.

Bu tür sanat yapan insanlar sadece konuşurlar, iş üretmezler. Üretmedikleri yâda katkı sağlamadıkları için enerjilerini farklı yönde harcarlar. Yoksa çatır çatır çatlarlar. Falan tiyatro oyunu şöyle böyle, Ahmet şöyle oyuncu, böyle ressam, böyle müzisyen, özel hayatında sorunlar var… İşte bu yaklaşım tarzındaki ağabeyler, ablalar, küçükler, büyükler, sanata katkıyı dedikodu yapmak, çekiştirmek, yanlışı bulmaya çalışıp oranın keyfini çıkarıp ruh hallerini tatmin etmek sanırlar. Enerjilerini üretime beceriye dönüştürmezler. Sorulursa, neden bilgilerini farklı türlü paylaşmıyorsun diye, hemen sinirlenirler. Çünkü bu yaşam tarzını benimsemişlerdir. Sakinlik, üretim, fayda, hakiki emek onlara göre değildir. Ruhları dedikoduya, gösterişe, desinlere alışmıştır.

Aman dikkat; rol yapan sanatçılar her yerde var. Onları anlayıp uzak durmak akıl ve ruh sağlığı açısından çok önemlidir. Gördüğünüz yerde arkanıza bakmadan kaçın!