Doğu ve Güneydoğu Anadolu'ya özgü yiyecek olan çiğköfteye Adıyaman, Gaziantep ve Mardin sahip çıkıyor. Asıl çiğköftenin Şanlıurfalılara ait olduğunu belirten çiğköfte uzmanları, çiğköftenin Şanlıurfa'ya has olduğunu, ancak Gaziantep iliyle de adının geçtiğini belirtti. Damak tadına hitap etmesi açısından aslında iki kentin de kullandığı malzemenin aynı olduğunu, sadece bir farkın bulunduğunu ifade eden çiğköfte ustaları, "Gaziantep iline has olan çiğköftede sarımsak kullanılır. Şanlıurfa'da ise sarımsak

kullanılmaz. Bu genelde orada yaşayan insanların tabiatı gereği damak tadına hitap eden farklılıklardan kaynaklanmaktadır" dedi.

Çiğköftenin unutulmayan tadının aslında kullanılan malzemeden, en başta da Urfa isotundan kaynaklandığını, bunun yanında malzemeyi kullanan kişinin de usta olması gerektiğini belirten çiğköfte ustaları, "Kalbe giden yol mideden geçer. İyi bir çiğköfte yapmak istiyorsanız, çiğköfte yoğurmanın püf noktalarını bilmeniz gerek. Usta eller, iyi bir çiğ köfte yapmada en etkili unsurdur. Tabii bunun yanında kullanılacak malzemeyle de damak tadına hitap etmek çok önemlidir. Eskiden beri ustalar, sert bulgurla

yapılan çiğ köftenin daha leziz olduğunu söylerler. Ben de bu söyleme katılıyorum. Çiğ köftede mutlaka isot kullanılması ve kara etin içindeki sinirlerin çok iyi temizlenmesi gerekir. Bunun yanında yoğurma kıvamının da çiğ köftenin tadını etkilediğini göz ardı etmemek gerekir" diye konuştu.

ÇİĞKÖFTENİN DOĞUŞ ÖYKÜSÜ

Rivayete göre, Hz. İbrahim döneminde yaşayan Urfalı bir avcı, avladığı ceylanı eve getirerek hanımından yemek yapmasını ister. Hanımı evde odun bulunmadığını söyler. Çevrede toplanacak bir tek dal dahi kalmamıştır. Zira Nemrut, Hz. İbrahim'i ateşe atmak için yakacak ne varsa toplattırmıştır. Avcı, hanımından bir çare bulmasını ister. Bunun üzerine kadın, ceylanın budundan bir miktar yağsız et çıkararak bir taş üzerinde başka bir taşla ezmeye başlar. Sonra ezilmiş eti bulgur, biber ve tuzla karıştırarak

yoğurur. Yeşil soğan, maydanoz ekler. Böylece Urfa'nın çiğköftesi meydana gelir. Hz. İbrahim ise aynı gün ateşe atılır, bu yemek de o günden bu güne kadar gelir.