Geçen yıl Ramazan Bayramı'nın ikinci günü şeker toplamak için evden çıkan ve kendilerinden haber alınamayan Ahmet Tekin (9), Dilruba Tekin (7) ve Türkan Ay'ın (11) kaybolmalarının üzerinden tam 1 yıl geçti. Anne Leyla Tekin, ders zilinin çalmasıyla çocuklarının okula gidemediğini, üzgün olduğunu belirterek gözyaşlarına boğuldu.

Geçen yıl Ramazan Bayramında şeker toplamak için evlerinden ayrılan Ahmet Tekin, Dilruba Tekin ve Türkan Ay'ın kaybolmalarının üzerinden 1 yıl geçmesine rağmen üç çocuktan hâla bir haber alınamadı. Kaybolan Ahmet ve Dilruba kardeşlerin annesi Leyla Tekin, çocuklarının kaybolmalarının üzerinden tam 1 yıl geçtiğini belirterek, "Yavrularımı 1 yıldır göremiyorum. Bayramda gelecekler diye hep umutla bekledim ama gelmediler. Okul açılınca geleceklerini umut ediyordum, olmadı. Yine, gelmediler. Yavrularımı, yine göremedim. Umudumu ve inancımı kaybetmedim. Ancak, kaç bayram geçti, yılbaşı geçti hala bir haber yok" dedi.

ÇOCUKLARIMIN ÖNLÜKLERİNİN İÇİNİ DOLDURUN

İlköğretim ve ortaöğretimlerin öğrencilerinin ders başı yapmaya başladığını belirten acılı anne Tekin, şöyle konuştu: "Bugün bütün öğrenciler ders başı yaptı. Ancak, benim yavrularım okullarına gidemedi. Beni, bu sevgiden de mahrum bıraktılar. Çocuklarımın önlükleri boş kaldı. Neden onların önlüklerinin içi dolmuyor. Okula giden çocukları gördükçe acım daha da artıyor. Çocuklarım okula gitselerdi, oğlum 3. sınıfa, kızım 2. sınıfa gidecekti. Ama, çocuklarımın okullarına gittiklerini göremedim."

Balkonda oturup okula giden çocuklara baktığını anlatan Tekin, sözlerine şöyle devam etti: "nerede benim çocuklarım' diyorum. Onlara sarılıp öpmeyi çok özledim. Kokularını özlediğimde, önlüklerini kokluyor sarılıp ağlıyorum. Çocuklarımın önlüklerini kokuları gitmesin diye hiç yıkamadım. Odalarındaki resimlerine bakıp kalıyorum. Onları, artık sadece resimlerde görüyorum."

EŞİM İKİNCİ KEZ KALP KRİZİ GEÇİRDİ

Yavrularını kimlerden soracağını bilmediğini anlatan çaresiz anne Leyla Tekin, sözlerini şöyle tamamladı: "Hiç düşmanımız yok, kavgalı olduğumuz kimse yok. Bizimle aynı kaderi paylaşan yüzlerce insan var. Ama, çoğu çocuklarının kimler tarafından kaçırıldığını biliyor. Ona göre de hareket ediyorlar ve gereken yerden yardım istiyorlar. Ben, kim kaçırdığını bilmiyorum, devletten yardım istiyorum. Eşim, ikinci kez kalp krizi geçirdi. Eşim, üzüntüsünü paylaşmıyor, derdini içine atıyor. O da okullar açıldığı

halde çocuklarının burada olmayıp başka çocuklar gibi okula gidememesine çok üzülüyor. Allah rızası için bize yardım edin. Çocuklarımın, elinden tutup okula götürmek benim de hakkım. Yavrularımın boş kalan önlüklerini doldurun."